“นักเรียนหญิง” และ "ภูเขาไฟฟูจิ" ของ ดะสะอิ โอะซะมุ (Dazai Osamu)

จาก “นักเรียนหญิง” กาญจนา ประสพเนตร แปลจาก Josei to ของ ดะสะอิ โอะซะมุ (Dazai Osamu)


ที่ว่าเวลาตื่นแล้วลืมตาแป๋วขึ้นมาทันทีนั้นโกหกชัด ๆ มันต้องมีขุ่นโคลนขึ้นมาก่อนแล้ว ในช่วงนั้นตะกอนจะค่อย ๆ นอนก้นทำให้ส่วนบนค่อย ๆ ใสขึ้น ในที่สุดเมื่อรู้สึกเหนื่อยนั่นแหละ เปลือกตาจึงได้เผยอขึ้น เช้าขึ้นทีไรก็มีแต่เรื่องน่าอับอายและความทุกข์ประดังกันเข้ามาในหัวอกมากมายจนทนไม่ได้ ไม่ไหว ไม่ไหว สารรูปเราตอนเช้า ๆ นี่น่าเกลียดที่สุด ท่อนขาทั้งสองอ่อนล้าไปหมดจนไม่อยากทำอะไรเลย คงเป็นเพราะนอนไม่เต็มอิ่มกระมัง ที่ว่ายามเช้าช่วยให้สุขภาพดีนั้นไม่จริงเลย มันเป็นสีเทาต่างหาก วันไหน ๆ ก็เหมือนกัน เป็นที่สุดแห่งความว่างเปล่า ฉันมักรู้สึกเบื่อชีวิตทุกครั้งเมื่อลืมตาตื่นมาบนที่นอนในตอนเช้า เซ็งเหลือเกิน มีแต่เรื่องน่าเกลียดที่ต้องสำนึกผิดหลายต่อหลายเรื่อง ซึ่งเมื่อมันรวมตัวขึ้นมาเป็นกลุ่มก้อนครั้งใดก็ทำให้จิตใจหดหู่จนต้องดิ้นพราดทุกที

ยามเช้าช่างโหดร้าย

จาก “ร้อยมุมมองภูเขาไฟฟูจิ” ลัดดา แก้วฤทธิเดช แปลจาก Fugakuhyakkei ของ ดะสะอิ โอะซะมุ (Dazai Osamu)

ภูเขาฟูจิที่มองจากหน้าต่างอพาร์ทเมนท์ที่โตเกียวนั้นช่างดูซึมเศร้า ในช่วงฤดูหนาวจะมองเห็นได้ชัดเจน รูปสามเหลี่ยมเล็ก ๆ สีขาวโพลนที่โผล่พ้นเส้นขอบฟ้าออกมาอย่างเงียบ ๆ ก็คือ ฟูจิ ไม่ใช่สิ่งยิ่งใหญ่อะไรเลย มันเป็นเพียงแค่ขนมคริสต์มาสชิ้นหนึ่ง นอกจากนี้ไหล่เขายังเอียงลาดไปทางซ้ายดูไม่มั่นคงเหมือนกับเรือรบซึ่งส่วนท้ายเรือกำลังจมหายไปเรื่อย ๆ ในฤดูหนาวเมื่อสามปีก่อน มีคน ๆ หนึ่งได้เปิดเผยความจริงที่ไม่คาดฝันให้ฟัง ข้าพเจ้าจึงเกิดความรู้สึกสับสนวุ่นวายใจ และในคืนนั้นเอง ข้าพเจ้าได้ดื่มเหล้าอย่างหัวราน้ำตามลำพังที่ห้องพักในอพาร์ทเมนท์ ดื่มไปโดยไม่ได้หลับแม้แต่สักงีบเดียว พอรุ่งสางข้าพเจ้าลุกไปเข้าห้องน้ำ มองเห็นภูเขาฟูจิจากหน้าต่างมุ้งลวดสี่เหลี่ยมในห้องน้ำ ข้าพเจ้าจะไม่มีวันลืมภูเขาฟูจิในวันนั้นเลย เล็ก ขาวโพลน และเอียงลาดในทางซ้ายเล็กน้อย คนขายปลาที่กำลังถีบจักรยานไปตามถนนราดยางมะตอยเบื้องล่างหน้าต่างนั้นพึมพำออกมาได้ความว่า “โอ้โฮ เช้านี้เห็นฟูจิได้ชัดเจนเลย หนาวจัง” ข้าพเจ้ายืนอยู่ในห้องน้ำที่มืดนั้น เอามือลูบมุ้งลวดที่หน้าต่างไปพลางก็ร้องไห้น้ำตาซึม ข้าพเจ้าไม่อยากจะหวนคิดถึงความทรงจำอย่างนั้นอีก