มาหั่นคุณครูกันเถอะ

ครูตายแล้ว เธอถูกเด็กนักเรียนหญิงหั่นและจัดการกับซากศพแบบเดียวกับพวกกินเนื้อคน

ครูผู้นี้เป็นกวีผู้อ่อนไหวและอารมณ์โรแมนติกยิ่งนัก เธอเริ่มเขียนบทกวีเมื่ออายุยี่สิบ และบัดนี้อาชีพของเธอก็จบลงในวัยสามสิบห้าปี

พวกเขากำลังมาตรวจดูสถานที่ฆาตกรรม นักเรียนทุกคนถูกตั้งข้อสันนิษฐานว่ามีส่วนร่วม พวกเขาซักหัวหน้าชั้น
“เอาล่ะ เล่าให้ฟังตั้งแต่เริ่มซิ….”
เด็กหญิงผู้ออ่อนเยาว์กับใบหน้าที่ปราศจากความรู้สึกใด ๆ คว้าเท้าข้างหนึ่งไว้และเปล่งเสียงเย้ยหยัน
“นี่ไง”
“นั่นมันหมายความว่ายังไง เธอทำอะไรกับเท้าของเธออยู่ เข้าเรื่องเสียทีสิ”

“หนูหมายความว่า หนูเริ่มที่เท้าของครูค่ะ หนูถอดถุงเท้าแล้วกัดที่ส้นเท้าของครู”
“นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ.....”

ผู้อำนวยการโรงเรียนตะลึงงัน เพราะแท้จริง สิ่งที่เหลือไว้ล้วนเป็นกระดูกที่ถูกแทะ กับข้อความบนซากอันน่าสะพรึงกลัววว่า “บทเรียนกายวิภาค”

บทกวีบทหนึ่งของครูผู้ถูกสังหารร่ายไว้ดังนี้

โอ้ เยาว์วัยผู้หวานชื่น
สิ่งหวังที่ทุ่มเทอย่างสิ้นหวังของฉัน

(บางส่วนจาก ความตายและการกลายร่างของครูคนหนึ่ง – มาเรีย โซลารี แต่ง - ลำน้ำ แปล)