นรกแห่งการอธิบายตัวเอง

นรกแห่งการอธิบายตัวเอง
Complain is my vocation and the story of a miserable diarist

ถึงเวนเนีย กับ ปานิ - มีประเด็นที่น่าสนใจในหนังสือของ Yoko Tawada ที่อาจจะไปกันได้กับนิยาย The Blindfold ของ Siri Husvedt (คู่ชีวิตของ Paul Auster) ภาษาของผู้หญิง 2 คนนี้ไปกันได้กับ Marguerite Duras คือถึงจะมีพล็อตเรื่องแต่มันก็ไร้ฟอร์มดูนามธรรมดี ต่างจากพวกนิยายเบสต์เซลเล่อร์สอย่าง Nicci French อย่างลิบลับ เพื่อนเราหลายคนที่ชอบนิยายผู้หญิงแสบ ๆ หลอน ๆ น่าจะชอบ แต่ไม่ยักมีใครเอาไปแปล

กำลังคิดอยู่ว่าจะสามารถเอาไปแนะนำใน “อ่าน” นิตยสารวรรณกรรมเล่มใหม่ในเครือ ฟ้าเดียวกัน ได้ไหม แต่คงเขียนยากว่ะ ตอนเขียน Joseph Cornell ให้ช่อการะเกด ก็ดันมีคนดักคอตั้งแต่ไม่ทันอ่านว่า ไอ้บ้านี่เขียนอ่านไม่รู้เรื่อง แหง ๆ เออ คงจะจริงแหละ บางทีอ่านแล้วก็แหม่ง ๆ

เขียนหนังสือนี่มันเป็นเรื่องน่าเบื่อแท้ สงสัยว่าการอธิบายความคิดตัวเองนี่มันสนุกตรงไหน ข้อดีอย่างเดียวของการบันทึกคือการทำให้จดจำได้ ยิ่งพักหลังนี่ความจำเลวร้ายสุด พอนึกพล็อตดี ๆ ออก เผลอแว๊บเดียวลืมหมด อยากจะโทษว่าเป็นเพราะไม่เคยใส่ใจวิชาเรียงความหรือเปล่าก็ไม่รู้ ทำให้คิดว่าเขียนอะไรก็ไม่รอด ยิ่งเขียนเองก็ยิ่งงงเอง เขียนอารมณ์ขันก็เข้าใจเป็นแดกดัน แล้วคนอื่นจะเข้าใจได้ไง แล้วทำไมเราต้องเชื่อใจภาษาด้วยวะ

พล็อตหนังเรื่อง “นางแมวบ้าน” (รักเสียให้เข็ด) คิดไว้เกือบ 20 ปีแล้ว เรื่องนี้เคยลงแบบหยอกไก่ (ไม่ใช่เวอร์ชั่นจริง) ใน Filmvirus 2 แล้วก็เคยหยิบเวอร์ชั่นจริงให้คน 10 คนอ่าน ไม่มีใครเก็ตสักคน นี่มันหนังเกี่ยวกับหนังไทยนะเว้ย หาว่าเป็นหนังล้อเลียนหนังไทยบ้างล่ะ ถ้าแค่ล้อเลียนจะทำไปทำไม อย่าง ฟ้าทะลายโจร กับ เปนชู้กับผี น่ะ เป็นแค่การเอ็กเซอร์ไซส์ต่อมแฟนคลับ ส่วน หัวใจทรนง ของ เจ้ย กับ ไมเคิล ก็น่ารักดี ชอบ แต่นั่นก็เป็นหนังที่จงใจทำตลกให้น่าเอ็นดู ของเราไม่ได้ตลกสักหน่อย ไม่ได้กะเลียแข้งครู หรือทำตัวหวนอดีตวันวานหวานเลี่ยน แล้วมันก็ไม่ได้ล้อเลียนใครแน่ ๆ แค่ล้อเลียนหรือไหว้ครูมันไม่พอหรอก ครูตัวจริงเขาคงไม่หวังให้ศิษย์หลงครูไปทุกเรื่อง