technically sweet: มิถุนายน 2008

ตอนนี้กำลังเขียนบทความให้หนังสือเล่มหนึ่ง แต่ไม่รู้ทำไมมันเขียนไม่ได้ดังใจ รู้สึกแย่มาก หากเพื่อนคนไหนมีเวลาอ่าน ลองช่วยดูซิว่ามันทะแม่ง ๆ ไหม
มันเป็นแค่ท่อนเกริ่นนำก่อนเข้าเรื่อง (ตอนนี้เขียนได้แค่นี้เอง)

กายของเธอ ห้องของคนอื่น: ตัวตนที่แตกสลายของ 3 นักเขียนหญิง
บทความโดย สนธยา ทรัพย์เย็น

Kiss the flame
Let's run with the hunted, the untamed

Kiss the flame

Embrace the faceless, the unnamed

Kiss the flame

Kiss the Flameดนตรีและเนื้อร้องโดย Jewel

กี่ครั้งกี่หนที่นิยายของนักเขียนหญิงว่ายวนไม่พ้นประเด็นเรื่อง “เพศสภาพ” กี่คนกี่เล่มที่ย้ำคิดย้ำทำทฤษฎีของ ซีโมน เดอ โบวัวร์ ที่ว่า “ผู้หญิงไม่ได้เกิดมาเป็นผู้หญิง แต่ถูกทำให้เป็นผู้หญิง” กี่ซับกี่ซ้อนที่คนอ่านต้องสะอึกรับอย่างหน้าชื่นว่า ความเป็นจริงก็หาใช่ไกลอื่น ตราบใดที่กลเกมเสน่หานั้นเป็นชัยชนะที่ไร้ใบหน้า เนื่องว่ายังไม่มีนิยามฟันธงถาวรระหว่าง ผู้ได้ / ผู้เสีย หรือ ผู้ครอบงำ / ผู้โอนอ่อน

เป็นเพราะหมากที่ผู้หญิงเล่นยังเป็นหมากเก็บชุดเดิม กติกาตัวเดิม กรรมการหน้าเดิม กับวิธีเล่นแบบเดิม ๆ ใช่ไหม และถ้าเพียงเราล้มกระดานเสีย แล้วสร้างสัญลักษณ์ใหม่ขึ้นมา ความยุติธรรมในนามของความเสมอภาคก็จะสลายปัญหาร้างเรื้อทั้งหมด ให้เธอหลับสบายไร้กังวล หมดห่วงไปได้เลย เหมือนใช้ผ้าอนามัยไฮเทคเพิ่มกำลังซึมซับ 25 เท่า (จนลืมไปว่าตัวผู้หญิงเองต่างหากที่มีสถานะเป็นฟองน้ำชนิดดูดซึมความทุกข์ทุกชนิดได้ดียิ่งกว่า)

ถ้าเรื่องมันแก้ไขง่ายดายจริง เกมอำนาจระหว่าง 2 สถาบันคงขาดสีสนุกให้เพลินปาก ยิ่งเมื่อต้นความในประวัติศาสตร์แดงแจ๋แป๋วจ๋าว่า แม้แต่คุณ ซีโมน เองก็ไม่สามารถปฏิบัติตนให้ใกล้เคียงกับคำว่าเสมอภาคในสัมพันธภาพกับ ฌอง-ปอล ซาร์ตร์ นักปรัชญาคนสนิท และบทบาทที่เธอจำต้องยอมรับ ณ เบื้องหลังฉาก ก็มักไม่พ้นบทเด่นในเกมรอง

แต่เกมรองไม่ใช่หรือ ที่เป็นคีย์เวิร์ดของการเรียนรู้ โดยเฉพาะเมื่อเราหยิบเรื่องประสบการณ์ของเพศหญิงเป็นตัวตั้งในการเรียนรู้วัฏจักรที่ยิ่งใหญ่กว่าร่างและความคิดของคนคนเดียว เพราะโลกกึ่งอุดมคติที่ผู้หญิงจำนวนน้อย (บางคน) ได้มีอภิสิทธิ์ยืนสูงกว่าปกติ อาจเป็นกรณีศึกษาที่ยากจินตนาการสำหรับผู้หญิงส่วนใหญ่ (จำนวนมากกว่า) ซ้ำยังอาจเป็นกรอบจำกัดที่ไม่กระตุ้นให้เกิดวาทกรรมย้อนแย้ง หรือเกิดความรู้สึกร่วมได้เทียมเท่า

ถามใจชายเต็มตัวตั้งแต่หัวจรดหาง ให้มองสภาพข้อจำกัดทางสังคมอย่างเต็มตา มีใครสักกี่คนที่อยากเลือกเพศสภาพเป็นหญิง แม้ผู้หญิงเองก็เถอะ มีไหมที่ไม่คิดฝันอยากเป็นผู้ชายแม้สักครั้ง เปล่าประโยชน์ที่จะเอ่ยอ้างสโลแกนงามอย่างมีคุณค่า ทั้งภายนอกและภายใน ความงามตั้งแต่ต้นชนปลายของคุณที่ต่อให้เลิศเลอเท่าไรก็อาจไม่เพียงพอ หากบางครั้งยังต้องทำใจถูกตัดหัวผ่าร่าง ถอดหัวกระสือจาก Hi-5 ลอยไปแปะร่างผสมพันธุ์กับรูปกายเซ็กซี่สมบูรณ์แบบกว่า เพื่อกิจประสงค์ที่ชวนวังเวงใจ

สรีระของผู้หญิงที่ถูกถือสิทธิ์ใช้อย่างพละการ เสือกสานเท้าหลังกำยำมาชั่วลูกหลาน เป็นทางผ่านเข้า-ผ่านออกแห่งกำหนัดและกำเนิด ถูกตีตราจับจองไปพร้อม ๆ กับที่ถูกนับถอยหลังรอวันหมดอายุ ประดุจดั่งบาร์โค้ดที่รอเครื่องถอดรหัสฉายแสงประเมินคุณค่ากำหนดราคา ไม่มีร่างกายของเพศอื่นใดที่จะเอื้อความเนียนละเอียดให้ปั้นแต่งรูปทรง หรือเพื่อการนิยามความใด ๆ ได้มากถึงเพียงนี้มาก่อน และที่ล่วงล้ำย่ามใจถึงปลายนานั้นเล่า ใครเลยจะกล้าฟันธงว่ามันเป็นเพียงธุรการของสังคม ไม่เกี่ยวข้องเลยกับลักษณะทางชีวภาพและธรรมชาติจิตของตัวผู้หญิงเอง

ในนามของอำนาจแห่งเพศชาย และอำนาจมอบส่งโดยยินยอมของเพศหญิง (ที่ผู้เขียนอุปโลกน์เอาเอง) จึงขอกล่าวความถึงผลงานเขียนของ 3 นักเขียนหญิงต่างเผ่าพันธุ์ที่มีจุดร่วมและจุดต่างบนฐานใกล้เคียงกัน เพื่อพิสูจน์ทฤษฎีเข้ารกเข้าพงที่หามีมูลหรือประโยชน์ชัดเจนแต่อย่างใดไม่ ด้วยประการฉะนี้แล

Jewel and Jean Luc Godard

ไม่เคยเป็นแฟนเพลงของ Jewel แม้จะเคยฟังเพลงเธอมาบ้าง รวมถึงได้ดูเธอเล่นหนังครั้งหนึ่งในหนังของ อั้งลี่ Ang Lee’s Ride with the Devil จนกระทั่งตอนเธอมาร้องเพลงในคอนเสิร์ต Lilith Fair ร่วมกับนักร้องหญิงคนอื่นๆ

แปลกใจที่เพลง Stephenville, TX ของเธอในอัลบั้ม Goodbye Alice in Wonderland มีเอ่ยถึง Jean-Luc Godard เฒ่าทารกอัจฉริยะของวงการหนังอาร์ต

Hey, everybody thought Godard was a clown
And that ain't gonna be me

เพลง Stephenville, TX
ดนตรีและเนื้อร้องโดย Jewel

เพลงนี้เป็นเพลงที่เธอเล่าเรื่องส่วนตัวตั้งแต่เด็กที่เป็นสาวบ้านนอก พ่อเธอสอนให้ร้องเพลง ผ่านชีวิตมาจนอายุ 31 แล้วตอนนี้มาอยู่ที่บ้านแฟนหนุ่มนักโรดีโอที่เท็กซัสในเมืองเล็ก ๆ ชื่อสตีเฟ่นวิลล์ พร้อมกับกำลังทำความเข้าใจกับอดีตที่ผ่านมาทั้งหมด