Fever ของ J. M. G. Le Clezio ลื้อทำอั๊วไข้ขึ้นอ่านเรื่องสั้น Fever ของ J. M. G. Le Clezio แล้วก็อดคิดถึง L'Étranger ของ Albert Camus ขึ้นมาตระหงิด ๆ แนวการบรรยายความร้อนระอุที่ทำให้ภูเขาอารมณ์ทะลักทะลาย มนุษย์มนาตาลายนี่ไปกันได้ทีเดียว แต่ของ J. M. G. Le Clezio นี่หลายๆ ตอนเหมือนเสริมด้วยแว่นขยายที่ส่องไปบนพื้นผิวจิ๋ว ๆ ทุกชนิด ขยายกันขึ้นมาเหมือนโบลว์ซีร็อกซ์นับล้านเท่า พาตัวหนังสือไปจากความสมจริงละเอียดลึกเข้าไปสู่ภาพฝันฟุ้งได้ในชั่วพริบตา แถมด้วยเลนส์ไวด์แองเกิลแบบฟิชอายเข้าไปอีก แต่ไม่ใช่ว่าจะเหมาะทำเป็นหนังหรอกนะ ตรงข้ามเลยต่างหาก
อันที่จริงเนื้อเรื่องก็มีนิดเดียวเหมือนความจำเจในชีวิตของสองผัวเมียที่เหมือนชีวิตเรา ๆ ท่าน ๆ นี่แหละ เพียงแต่ใครจะล่วงหน้าไปสู่ความทะลักล้น หรือเน่าเปื่อยผุพังไปก่อนเท่านั้น พี่แกเล่นบรรยายละเอียดกว่าเทคนิคสโลว์โมชั่นหรือสต็อปโมชั่นสียอีก ขนาดเล่นอธิบายความเป็นไปของเหรียญ ของธนบัตร ฟุตบาธทุกอย่างที่เท้าคนผ่านทาง สายตากวาดถึง แถมขยายตูมมันเหมือนระเบิดฮิโรชิม่า มันเป็นความวิปริตใต้พื้นผิวที่แสน ordinary แสน surreal บรรยายความอย่างพิลาศพิไลอลังการเหลือเกินพับเผ่ย บางทีอิทธิพลพวกฝรั่งเศสแบบที่เน้นรายละเอียดนี้คงจะมาจากพวก Marcel Proust กระมัง ยกตัวอย่างให้มันโก้ ๆ ไปยังงั้นแหละ ไม่คิดจะอ่านหรอก In Search of Lost Time ระหว่างนี้ขอ wasted time กับวรรณกรรมร่วมสมัยก่อนล่ะพะยะค่ะ บางทีชีวิตนี้ ขอแค่มีความสุขกับหนังสือแบบ Theory of Clouds ของ Stéphane Audeguy หรือ Last Evenings on Earth ของ Roberto Bolaño ก็พอ แต่ถ้าแบบ Cloud Atlas ที่สุดเสแสร้งทำตัวเป็นโมเดิร์นเก๊ๆ ของ David Mitchell น่ะ พอกันที
.jpg)
.bmp)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น