แต่งโดย Roberto Bolaño
Roberto Bolaño มาแรงเหลือเกินในช่วงนี้ เห็นที่คิโนะสั่งมาขายตั้งหลายเรื่อง ทั้งเล่มเล็กเล่มใหญ่อย่าง The Savage Detectives และ 2466 เราก็เลยบ้าซื้อตามมาหลายเล่ม ที่อ่านไปจริง ๆ ก็เล่มรวมเรื่องสั้น Last Evenings on Earth อันนี้ อ่านไป 5 เรื่องตอนเมษา ที่จดจำได้จริง ๆ ก็คือเรื่องที่ขึ้นปกนี่แหละหมอนี่เป็นนักเขียนชาวชิลีที่ไปปักหลักในเม็กซิโก แล้วก็เดินทางไปยุโรป ดูแกจะมีความรู้ทางวรรณกรรมลาตินอเมริกันและวรรณกรรมยุโรปพอตัวทีเดียว ในเรื่อง Last Evenings นี่ก็ให้ตัวลูกชายอ่านบทกวีเซอร์เรียลลิสต์ฝรั่งเศสด้วย ลำพังโครงเรื่องก็คงประมาณ Road Movie ที่เก็บความพิพักพิพ่วนของคนต่างวัยคือสองพ่อลูก คนวัย 22 กับคนวัย 49 ที่อุปนิสัยต่างกันมาก พ่อมีทัศนคติแบบแมน ๆ ที่ลุย ๆ ท่องเที่ยวแสวงหาความสุข อยากหลีสาว ส่วนเจ้าลูกชาย ในเรื่องใช้ชื่อ B. กลับต่างกับพ่อมาก ช่างคิดช่างฝัน ไม่ยอมไปเที่ยวผู้หญิงอย่างพ่อ ชอบนั่ง ๆ นอน ๆ อ่านหนังสือ ว่ายน้ำ ไม่เร่งร้อนต้องเที่ยวเป็นเที่ยวแบบพ่อ
B ติดอกติดใจในประวัติชีวิตน่าเศร้าของกวีฝรั่งเศสคนที่ชื่อ Gui Rosey กวีหน้าตาอัปลักษณ์ที่หายตัวไปลึกลับ ระหว่างกำลังรอขอวีซ่าไปอเมริกากับเพื่อน ๆ
การเล่าเรื่องจะว่าธรรมดาก็ธรรมดา จะว่าประหลาดก็ประหลาด คงเป็นเพราะสไตล์หมอนี่เขียนแบบไม่มีเครื่องหมายคำพูด แค่มีว่าคำพูดลอยมา ตามด้วยใครพูด พ่อพูด ลูกพูด เล่าเรื่องไปแบบช้า ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นช้า ๆ มันก็เหมือนไอร้อน ความนัยที่สองคนเก็บไว้ไม่พูดออกมาค่อย ๆ ระอุขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้รู้สึกว่าเรื่องมันน่าตื่นเต้นระทึกใจแบบประหลาด ๆ เหมือนกับกำลังจะฉิบหายแล้วโว้ย จะเอาเรื่องแล้วว่ะ แต่ก็ยื้อไว้ให้ค้างคาอย่างได้จังหวะ ประมาณอารมณ์ลอย ๆ แบบ ambient music แบบหนัง Claire Denis ยุคหลัง ๆ มั้ง (หรือหนัง Olivier Assayas บางเรื่องก็ว่าได้) ที่เด็ดสุดนี่ประโยคสุดท้าย เป็นประโยคที่ง่ายสั้น และเก๋าที่สุดในการจบเรื่องแบบที่ยากจะเห็นบ่อย ๆ มันเหมือนกับเพลงเก้าอี้ดนตรีที่วนลูปอลเวงแบบหนัง Emir Kusturica กำลังจะจบลงแล้ว ตะหงิด ๆ ว่า เพลงจบเมื่อไหร่ เอาวะ ถ้าจบนะ เก้าอี้ล้มระเนระนาด ความอลเวงสนั่นเมืองแหง ๆ แล้วมันก็คงจะเป็นอย่างงั้นจริง ๆ เพียงแต่เราต้องคิดต่อไปเอง ฮ้าไฮ้ โคตระโป้ง ๆ ชึ่ง
.jpg)
.bmp)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น