My Sassy Book ตอน 29: Never Let Me Go กับ แว่วเสียงรายา

Never Let Me Go กับ แว่วเสียงรายา

แว่วเสียงรายา เรื่องสั้นของ พนมเทียน ภาษาสนุก อ่านเพลิน เป็นเรื่องสั้นหนึ่งในไม่กี่เรื่องของ พนมเทียน ที่ลูกชายคุณ ผาด พาสิกรณ์ รื้อเอามาพิมพ์ใหม่ เป็นเรื่องที่สมวัยนักเขียนวัย 22 ซึ่งอาจจะดูพล็อตคล้ายโน่นนี่นั่นไปตามเรื่อง ผสม ไรเดอร์ แฮ็กการ์ด อะไรแบบ King Solomon’s Mines หรือพล็อต “แดนสนธยา” ประมาณนั้น ผสมกับชื่อไทยใส่กลิ่นไทยอะไรไป ถ้าไม่เรียกร้องสาระอะไรมากนักก็น่าสะสมไว้ โดยเฉพาะปกคลาสสิกที่สวยเหลือเกินของ เหม เวชกร

Never Let Me Go ของ Kazuo Ishiguro ฉบับนิยายตอนแรกอ่านแล้วงง ๆ อยู่นาน เพราะมันไม่ได้พูดชัดตั้งแต่แรกว่ามันโลกแบบไซ-ไฟหรืออะไรแน่ พูดถึง carers กับ donors แต่ยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร กว่าจะรู้ว่ามันเป็นโรงเรียนแบบไหน หรือว่าเป็นมนุษย์อะไหล่ก็ครึ่งเล่มไปแล้ว (ในหนังบอกตั้งแต่เปิดเรื่องว่าเป็นความก้าวหน้าทางการแพทย์) แต่ความหนาของนิยายบรรยายรายละเอียดได้เยอะ มีตัวอย่างหลายตอนที่เห็นมิติยากแท้หยั่งถึงของ “เพื่อนรัก” รูธ และ ทอมมี่ ( Andrew Garfield ว่าที่ สไปเดอร์แมน คนใหม่) รวมทั้ง เคธี่ เอช (Carey Mulligan) นางเอก พอเป็นฉบับหนังมันเล่าเรื่องกระชับดีได้ใจความ แต่ก็สรุปเรื่องชัดไป รูธ (Keira Knightley) เลยดูขาดมิติเป็นตัวร้ายชัดมากไปหน่อย แต่ก็ถือว่าเล่าเรื่องดีกว่าหนัง มูรากามิ เรื่อง Norwegian Wood มาก ๆ เพราะยังเก็บความได้ไม่น่าเกลียด และหนังก็ถ่ายสวย คุมโทนสีได้ดีมาก ๆ เอาคนดัง ๆ อังกฤษมาเล่นเพียบอย่าง Chralotte Rampling กับ Sally Hawkins

Mark Romanek ดังทางทำมิวสิควีดีโอและเคยทำเรื่อง One Hour Photo ที่ โรบิน วิลเลี่ยมส์ แสดง ซึ่งคล้ายกับ Never Let Me Go อย่างหนึ่งคือเกี่ยวกับคนเหงาที่อยากเป็นส่วนหนึ่งกับคนอื่น (ครอบครัวหรือสังคมใหญ่) แต่โชคร้ายต้องถูกสาปให้จบชีวิตที่เหลือแบบเดียวดาย

ตอนดูหนังตกใจมาก เห็นหน้า นาตาลี ริชาร์ด ที่เล่นเป็นมาดาม นึกว่า แคลร์ เดอนีส์ มาเอง 

คุยกับ ก้อง ฤทธิ์ดี เขาบอกว่าฉบับหนังสือนั้นเศร้า แต่ฉบับหนังนั้นหดหู่ คงจะจริง