งานเขียนของ Yoko Tawada (โยโกะ ทาวาดะ) ตอน ๑

เช้านี้ก็เช่นเดียวกับเช้าก่อนวันทำงานวันอื่น ๆ ที่ฉันตื่นขึ้นมาเทียบเคียงใบหน้าตัวเองกับภาพถ่ายข้างกระจกเหมือนเช่นทุกวัน  แต่วันนี้นอกจากหน้าของฉันจะซีดฝาดเหมือนคนตายแล้ว กรอบเหลี่ยมของกระจกกลับทำให้รู้สึกไม่ต่างจากเหลี่ยมมุมของโลงศพ  หนำซ้ำผิวหน้าและผิวกายยังเกลื่อนไปด้วยเกล็ดปลาจนฉันไม่มีเวลาพอที่จะมานั่งลอกเกล็ดทีละชิ้น

เครื่องสำอางมีไว้เสริมแต่งและปกปิด โดยธรรมชาติผู้หญิงส่วนใหญ่ก่อนเฉิดฉายนอกบ้านต้องแต่งองค์ให้ครบเครื่อง และกระจกก็เป็นสิ่งสำคัญในการเทียบเคียงใบหน้าตัวเองที่เปลี่ยนไปในแต่ละวัน ด้วยว่าร่างกายของคนเราประกอบไปด้วยน้ำถึง 80 เปอร์เซ็นต์  หน้าตาจึงสามารถพลิ้วพรายไปตามกระแสน้ำ ทั้งผิว หน้าผากและแก้มปรับแปลงตัวเองไม่ต่างจากน้ำใต้บึงที่เคลื่อนคล้อย ส่วนเบื้องบนผิวน้ำนั้นเล่าก็ถูกแรงกระทบจากรอยเหยียบย่ำของผู้คนที่ผ่านไปมา

ฉันต้องล้างหน้าด้วยทรายขาวที่ทำจากกระดูกปลาวาฬตากแห้งเพื่อจัดการกับผิวที่หยาบแห้งเหมือนทะเลทราย ยามที่ฉันร่อนหน้าตัวเองผ่านทราย มันเป็นการสนทนาประสากระดูกผ่านเนื้อหนัง ในฝ่ามือของฉันรู้สึกได้ถึงรูปทรงของหัวกะโหลกและสัมผัสของน้ำที่ขึ้นรูปอยู่ใต้ผิวกาย

ฉันชโลมโลชั่นที่ทำขึ้นจากน้ำนมแท้ของผู้หญิงที่เป็นแม่คน  มันไม่เพียงช่วยทำให้ผิวพรรณชุ่มชื่น  แต่มันยังทำให้คลายเครียดและรู้สึกมีกำลังวังชา